مقایسه ی پماد فلوسینولون استوناید، تاکرولیموس ۱/۰ درصد و دارونما در درمان ضایعات اندام فوقانی مبتلا به ویتیلیگو

مقدمه: دیر زمانی است که فلوئوسینولون استوناید و تاکرولیموس در درمان ضایعات ویتیلیگو مورد استفاده قرار گرفته اند، اما اطلاعات زیادی جهت اتخاذ روند درمانی و تصمیم گیری بالینی برای بیماران وجود ندارد. به طور معمول، از تاکرولیموس و کورتیکواسترویید ها جهت درمان ضایعات سر و صورت به عنوان قاعده ی درمانی مورد قبول استفاده می گردد. اساس مطالعه ی حاضر، مقایسه ی اثرات درمانی فلوسینولون استوناید با تاکرولیموس و دارونما در درمان ضایعات اندام فوقانی بود. روش ها: این مطالعه بر روی 28 بیمار بین سنین 16 تا 53 سال که دارای 150 ضایعه ی دپیگمانته با اندازه ی 3 تا 6 میلی متر در اندام فوقانی بودند، انجام گردید. 50 ضایعه با محلول 50 گرم فلوسینولون استوناید در 50 سی سی الکل درمان گردیدند، 50 ضایعه توسط تاکرولیموس و 50 ضایعه ی بعدی با استفاده از دارونما درمان شدند. بیماران به مدت 6 ماه و در فواصل 2، 4 و 6 ماه مورد پیگیری قرار گرفتند. پاسخ به درمان طبق کرایتریا های موجود مورد بررسی قرار گرفت. مهم ترین کرایتریای بالینی، رپیگمانتاسیون کامل یا نسبی در نظر گرفته شد. همچنین در این مطالعه از هیچ گونه درمان سیستمیک یا فتوتراپی استفاده نشد. بیماران از نظر بروز عوارض جانبی دارو ها نیز مورد پایش قرار گرفتند. رپیگمانتاسیون در هر گروه و در هر نوبت پیگیری با گروه های دیگر مقایسه شد. یافته ها: نتایج درمانی در گروه تاکرولیموس شامل 5 ضایعه با پاسخ کامل، 10 ضایعه با با رپیگمانتاسیون نسبی، بدتر شدن در 3 ضایعه و عدم تغییر در 32 ضایعه بود. در گروه فلوسینولون، نتایج درمانی شامل 8 ضایعه با پاسخ کامل، 24 ضایعه با رپیگمانتاسیون، 3 ضایعه با رپیگمانتاسیون نسبی، بدتر شدن در 3 ضایعه و عدم تغییر در 40 ضایعه بود. در این مطالعه، نتایج درمانی در هر دو گروه درمان دارویی تفاوت معنی داری با گروه دارونما داشت. اما تفاوتی از نظر پاسخ به درمان بین دو گروه درمان دارویی مشاهده نگردید )067/0 = p). نتیجه گیری: تاکرولیموس و فلوسینولون در درمان ضایعات ویتیلیگو تفاوت معنی داری نداشتند، بنابراین پیشنهاد می گردد مطالعات بیشتر در این باره صورت گیرد.